Ik dacht altijd: als ik met pensioen ga, dan…
Dan ga ik reizen. Niet naar resorts, maar écht — met een rugzak, een Lonely Planet (oké, digitaal), en een open blik. Maar de eerste ochtend in Vietnam voelde ik me geen wereldreiziger.
Ik voelde me... verloren. De borden waren een raadsel. De taxichauffeur begreep me niet. En toen ik iets wilde bestellen in een eettentje, kreeg ik drie keer iets anders dan ik bedoelde. Ik moest eraan wennen: je kunt geen 40 jaar lesgeven in het Nederlands en dan ineens verwachten dat je soepeltjes Thais of Vietnamees spreekt. En toch wil ik het. Niet perfect, maar wél contact. Niet als toerist, maar als mens. Ik wil het meisje op de markt kunnen vragen hoe ze haar mango’s zo zoet krijgt. Ik wil de oudere man in de trein bedanken voor zijn hulp. Ik wil begrijpen, en begrepen worden. Want wat ik zoek op reis is niet alleen het uitzicht, maar juist de uitwisseling. Daarom gebruik ik nu Chatterpods oordopjes die alles voor me vertalen. Niet met houterige zinnen of robotstemmen, maar live, natuurlijk, precies op het moment dat ik het nodig heb. Ik durf mensen aan te spreken, omdat ik weet dat ik begrepen word. Het is alsof ik mijn eigen tolk bij me draag, maar dan subtiel. Elegant. Zonder gêne. Ik hoef geen gids meer. Ik heb alleen mezelf, mijn nieuwsgierigheid, en een stiekum hulpmiddeltje dat me de wereld laat verstaan. En dat is wat reizen na je 60ste zou moeten zijn:
Vrij. Zelfverzekerd. In je eigen ritme. Dus als je twijfelt: Ben ik niet te oud? Wat als ik de taal niet spreek? Dan zeg ik: je bent nooit te oud om de wereld te begrijpen.
En met Chatterpods wordt het een stuk makkelijker.
Pak die koffer! XX Maud.